Hoe ziet de wereld eruit na deze crisis? Gaan we massaal stoppen met nutteloze vergaderingen en lekker thuiswerken? Of blijft alles hetzelfde. Voorspellen is moeilijk, maar de huidige omstandigheden kunnen wel een aanleiding zijn om weer eens naar je werkprocessen te kijken...
Het is ondertussen ongelooflijk hip om na te denken over 'de wereld na Corona'. Persoonlijk hoop ik in dat mythische afterlife vooral weer gewoon op vakantie te kunnen, samen met mijn vrouw de supermarkt in te mogen en af en toe ergens te mogen eten of koffiedrinken, maar er zijn mensen die (terecht) verder denken dan dat.
Digitaal werken
Er zijn zelfs mensen die voorzien dat deze crisis het einde van het kapitalisme inluidt, het Universeel Basisinkomen een fait accompli wordt en iedereen in alle landen voortaan gelukkiger, welvarender en gezonder zal zijn. Dat alles laat ik hier even in het midden, maar ik wil het wel even over telewerken hebben.
Wat je namelijk ook veel hoort, is hoe veel van je werk je in de meeste functies eigenlijk vanuit huis kunt doen. Alsof de hele wereld er nu ineens achterkomt dat wekelijkse voortgangsvergaderingen, bila'tjes, etc. zonde van je tijd zijn. Zelf ben ik al decennia een fel tegenstander van vergaderen-om-het-vergaderen dus zover niks nieuws. Maar wat wel interessant is, is dat iedereen wat digitale vaardigheden betreft ineens op een veel steilere learning curve terecht is gekomen.
Het duidelijkst zie je dat bij de scholen. Zelfs de meest digibete docent moet geloven aan afstandsles en waar je in het verleden nog wegkwam met een huiswerkkalender die 3 maanden achterliep (je gaf het huiswerk immers in de klas wel op), moet je nu dagelijks inloggen om te zorgen dat alles klopt. Ook de kinderen schakelen snel. Bijles, projectgroepjes: alles gaat online. Discord open, Google Docs erbij en gaan. En als het klaar is: met zijn allen in een Grand Strategy Game.
Spontane procesanalyse van het VWO
Dat leidde tot een interessant afwasgesprek tussen mij en mijn oudste zoon. Want, wat als we nou aan het eind van de donkere coronatunnel niet teruggaan naar hoe het was, maar een deel van wat we nu hebben behouden. Wat als je leerlingen maar een aantal dagen in de week naar school liet komen? En dan dus nooit allemaal tegelijk. Onderbouw op maandag en woensdag, bovenbouw op dinsdag en donderdag. Dat scheelt de helft in lokaalruimte. Een deel van die ruimte gebruik je voor studio's en kantoorruimte waar docenten lessen kunnen maken (al kun je in deze situatie uiteindelijk ook veel video-lesmateriaal inkopen - get off your asses, schoolboekenuitgevers!) en voor werkruimtes voor kinderen die niet in een villa in het bos wonen en een eigen kamer en moderne laptop hebben (ja, ik realiseer mij dat mijn kinderen zeer gefortuneerd opgroeien).
Alleen al de kostenbesparing is een enorm argument voor deze, relatief makkelijk te implementeren, verandering. Een ander argument is dat we dan meteen jongeren afleveren die klaar zijn voor een economie die (nu dan toch echt) digitaal gaat draaien. Ik begon deze week in The World Is Flat van Thomas Friedman en legde het na 40 pagina's weg omdat alles wat erin stond inmiddels common knowledge is (het boek is uit 2004 en beschrijft hoe het internet ervoor zorgt dat vrijwel al het werk door iedereen vanaf een willekeurige plek gedaan kan worden). Maar in het licht van wat er nu gebeurt is het boek toch weer pijnlijk actueel. Want de wereld mag dan al sinds eind jaren 90 plat zijn, onze scholen (en heel erg veel bedrijven) zijn nog gebouwd voor een ronde wereld. Misschien is deze crisis een mooie aanleiding om dat te veranderen.
Enfin, dat is mijn 2 eurocent wat betreft life after corona. Hopelijk kan het, voor mij en voor jou, dienen als herinnering dat je altijd opnieuw kunt nadenken over de manier waarop je je processen inricht. En dat het vrijwel altijd beter kan.
Supersnelle site!
Ondertussen zul je, als je oog hebt voor dat soort dingen, misschien zien dat dit weekblog verhuisd is naar een domein met de nogal exotische naam 'friendly-babbage-382dcc'. Dat is een testdomein (met een willekeurig gegenereerde naam) bij mijn nieuwe host. Door een proces toe te passen dat 'continuous delivery' heet - de norm tegenwoordig in softwareland - kan ik lokaal aan mijn site werken, de aanpassingen testen en ze dan zonder verder gedoe 'pushen' naar de live-omgeving. Het compileren van de site gebeurt dan in de cloud.
Dat mag dan niet zo indrukwekkend klinken, als je een web-based CMS als WordPress gewend bent, het is wel degelijk een big deal als je je bedenkt dat deze site helemaal 'statisch' is en er dus geen regel code meer hoeft te worden uitgevoerd op het moment dat een bezoeker een pagina opvraagt. Dat betekent dat deze testversie, zonder dat ik een seconde heb besteed aan optimalisaties, een score van 99 uit 100 haalt op de Google PageSpeed-test. Dat halen de meeste WordPress-sites niet...
